Er zijn veel verschillende verhalen en mythen die de ronde doen over het klooster in het algemeen en over intreden in het bijzonder. Hieronder worden er een paar weerlegd.
Er zijn momenteel maar weinig roepingen, dus jullie laten iedereen toe die wil intreden.
Dit hoor ik regelmatig van mensen, en telkens is de verbazing groot als ik zeg dat dit totaal niet klopt. Iemand toelaten tot het klooster is geen eenvoudig iets, dus daar gaan we ook niet lichtvaardig mee om.
Er zijn een aantal redenen om iemand al bij voorbaat te weigeren. Ten eerste zijn we niet genderneutraal, we laten echt alleen vrouwen toe. Zo'n vrouw moet dan ook nog eens rooms-katholiek zijn, ongehuwd en zonder kinderen. In andere kloosters laten ze wel weduwen toe als de kinderen boven de 18 zijn, dat mag volgens kerkelijk recht. Omdat wij een missiecongregatie zijn en je dus nooit weet in welk ver land je terecht kan komen laten wij geen moeders toe. Iemand die schulden heeft zal die eerst moeten afbetalen, omdat het klooster geen verantwoordelijkheid kan nemen over iemands persoonlijke schulden. Een studieschuld waarvan vaststaat dat die na 15 jaar wordt kwijtgescholden is een uitzondering. Verder moet je ten minste 18 zijn en zowel middelbare school als vervolgopleiding afgemaakt hebben. Maakt niet uit wat, we hebben in onze congregatie zowel een ex-profvoetbalster als een zuster die was opgeleid als boswachter/jaagster.
Het kloosterleven is niet makkelijk dus je moet zowel lichamelijk als geestelijk in redelijke gezondheid zijn. Dat betekent dat in bepaalde landen er zelfs gevraagd wordt om bewijs dat je geen HIV/Aids hebt, soms treedt iemand in die graag verzorgd wil worden tot het einde van het leven en dat zien we niet als roeping. Je mag bij ons ook niet boven een bepaalde leeftijd zijn, dan wordt het namelijk vrijwel onmogelijk om jezelf nog aan te passen aan het leven in een gemeenschap. Je moet ook flexibel genoeg zijn om ingezet te willen worden in alle landen, ons noviciaat is al in Canada dus als je per se in Nederland wilt blijven dan is het bij ons niet de juiste keuze.
Als je aan alle bovenstaande eisen voldoet is het nog niet 'klaar', de gemeenschap moet namelijk ook nog ervan overtuigd zijn dat je roeping hebt tot het kloosterleven, en wel tot onze congregatie. Als we merken dat iemand elders beter op haar plek is verwijzen we door naar een ander klooster. Vaak is dat een slotklooster. Of iemand merkt toch dat het huwelijk beter bij haar past. Dat is allemaal prima, zolang je maar je eigen, persoonlijke roeping volgt.
Alle zusters zijn mislukt in de liefde, ze konden geen man vinden.
Ook dit is een kromme gedachtengang die eigenlijk zelfs een beetje gemeen overkomt. Meerdere van onze zusters zijn zelfs verloofd geweest en verbraken de verloving zodra ze merkten dat ze zich geroepen voelden tot het kloosterleven. Vaak echter wisten ze al vroeg dat ze in het klooster wilden en dan kon er van vriendjes dus ook geen sprake zijn. Als iemand net uit een relatie komt moet ze echter wel 2 jaar wachten, zodat we zeker weten dat ze niet het klooster in 'vlucht' omdat haar vriendje haar gedumpt heeft.
Je kunt in een klooster zo lekker tot rust komen dus dan meld ik me maar vast aan.
Deze reden wordt soms genoemd door mensen die in een midlife-crisis zitten of door een burn-out gaan. Van buitenaf lijkt het klooster door het vele bidden en stilte een oase van rust te zijn. Voor gasten aan ons gastenverblijf is dat inderdaad ook zo. Zij eten afgezonderd van de zusters, kunnen hun dag redelijk zelf indelen en hebben niet de taken die ze thuis hebben. Voor de zusters is dat anders. Elke dag heeft eigen gebedstijden, maar daarnaast wil je ook zelf nog je eigen, persoonlijke gebed bidden. Daarnaast heeft iedereen een taak, ofwel binnenshuis ofwel buitenshuis, vaak ook een combi van verschillende dingen. Een dag heeft maar 24 uur dus soms is het behoorlijk goochelen met de tijd om alles op tijd af te hebben. Daarnaast gaan zusters in principe niet met pensioen, dus uitrusten is er ook op hoge leeftijd nog niet bij. Er heerst veel bedrijvigheid vanwege alle werk dat gedaan moet worden om het klooster draaiende te houden. Oases van rust zijn we dus alleen voor gasten.....
Je moet al bijna heilig zijn om in te mogen treden.
Hier ben ik zelf ooit op beoordeeld, niet door iemand van het klooster maar door een buitenstaander die vond dat ik niet heilig genoeg was om in te treden. Als dat het criterium zou zijn zouden de meeste zusters nooit toegelaten zijn.....We zijn hier omdat we God zoeken, in deze bijzondere manier van leven. Helaas zijn we geen heiligen, we doen ons best maar hebben allemaal ook onze fouten. Gelukkig hebben we regelmatig biechtgelegenheid en lossen we meningsverschillen ook weer op.
Er zijn natuurlijk nog meer misverstanden over het kloosterleven, misschien voor een volgende blog. Dank voor het lezen!
Er zijn momenteel maar weinig roepingen, dus jullie laten iedereen toe die wil intreden.
Dit hoor ik regelmatig van mensen, en telkens is de verbazing groot als ik zeg dat dit totaal niet klopt. Iemand toelaten tot het klooster is geen eenvoudig iets, dus daar gaan we ook niet lichtvaardig mee om.
Er zijn een aantal redenen om iemand al bij voorbaat te weigeren. Ten eerste zijn we niet genderneutraal, we laten echt alleen vrouwen toe. Zo'n vrouw moet dan ook nog eens rooms-katholiek zijn, ongehuwd en zonder kinderen. In andere kloosters laten ze wel weduwen toe als de kinderen boven de 18 zijn, dat mag volgens kerkelijk recht. Omdat wij een missiecongregatie zijn en je dus nooit weet in welk ver land je terecht kan komen laten wij geen moeders toe. Iemand die schulden heeft zal die eerst moeten afbetalen, omdat het klooster geen verantwoordelijkheid kan nemen over iemands persoonlijke schulden. Een studieschuld waarvan vaststaat dat die na 15 jaar wordt kwijtgescholden is een uitzondering. Verder moet je ten minste 18 zijn en zowel middelbare school als vervolgopleiding afgemaakt hebben. Maakt niet uit wat, we hebben in onze congregatie zowel een ex-profvoetbalster als een zuster die was opgeleid als boswachter/jaagster.
Het kloosterleven is niet makkelijk dus je moet zowel lichamelijk als geestelijk in redelijke gezondheid zijn. Dat betekent dat in bepaalde landen er zelfs gevraagd wordt om bewijs dat je geen HIV/Aids hebt, soms treedt iemand in die graag verzorgd wil worden tot het einde van het leven en dat zien we niet als roeping. Je mag bij ons ook niet boven een bepaalde leeftijd zijn, dan wordt het namelijk vrijwel onmogelijk om jezelf nog aan te passen aan het leven in een gemeenschap. Je moet ook flexibel genoeg zijn om ingezet te willen worden in alle landen, ons noviciaat is al in Canada dus als je per se in Nederland wilt blijven dan is het bij ons niet de juiste keuze.
Als je aan alle bovenstaande eisen voldoet is het nog niet 'klaar', de gemeenschap moet namelijk ook nog ervan overtuigd zijn dat je roeping hebt tot het kloosterleven, en wel tot onze congregatie. Als we merken dat iemand elders beter op haar plek is verwijzen we door naar een ander klooster. Vaak is dat een slotklooster. Of iemand merkt toch dat het huwelijk beter bij haar past. Dat is allemaal prima, zolang je maar je eigen, persoonlijke roeping volgt.
Alle zusters zijn mislukt in de liefde, ze konden geen man vinden.
Ook dit is een kromme gedachtengang die eigenlijk zelfs een beetje gemeen overkomt. Meerdere van onze zusters zijn zelfs verloofd geweest en verbraken de verloving zodra ze merkten dat ze zich geroepen voelden tot het kloosterleven. Vaak echter wisten ze al vroeg dat ze in het klooster wilden en dan kon er van vriendjes dus ook geen sprake zijn. Als iemand net uit een relatie komt moet ze echter wel 2 jaar wachten, zodat we zeker weten dat ze niet het klooster in 'vlucht' omdat haar vriendje haar gedumpt heeft.
Je kunt in een klooster zo lekker tot rust komen dus dan meld ik me maar vast aan.
Deze reden wordt soms genoemd door mensen die in een midlife-crisis zitten of door een burn-out gaan. Van buitenaf lijkt het klooster door het vele bidden en stilte een oase van rust te zijn. Voor gasten aan ons gastenverblijf is dat inderdaad ook zo. Zij eten afgezonderd van de zusters, kunnen hun dag redelijk zelf indelen en hebben niet de taken die ze thuis hebben. Voor de zusters is dat anders. Elke dag heeft eigen gebedstijden, maar daarnaast wil je ook zelf nog je eigen, persoonlijke gebed bidden. Daarnaast heeft iedereen een taak, ofwel binnenshuis ofwel buitenshuis, vaak ook een combi van verschillende dingen. Een dag heeft maar 24 uur dus soms is het behoorlijk goochelen met de tijd om alles op tijd af te hebben. Daarnaast gaan zusters in principe niet met pensioen, dus uitrusten is er ook op hoge leeftijd nog niet bij. Er heerst veel bedrijvigheid vanwege alle werk dat gedaan moet worden om het klooster draaiende te houden. Oases van rust zijn we dus alleen voor gasten.....
Je moet al bijna heilig zijn om in te mogen treden.
Hier ben ik zelf ooit op beoordeeld, niet door iemand van het klooster maar door een buitenstaander die vond dat ik niet heilig genoeg was om in te treden. Als dat het criterium zou zijn zouden de meeste zusters nooit toegelaten zijn.....We zijn hier omdat we God zoeken, in deze bijzondere manier van leven. Helaas zijn we geen heiligen, we doen ons best maar hebben allemaal ook onze fouten. Gelukkig hebben we regelmatig biechtgelegenheid en lossen we meningsverschillen ook weer op.
Er zijn natuurlijk nog meer misverstanden over het kloosterleven, misschien voor een volgende blog. Dank voor het lezen!
Reacties
Een reactie posten