Op de vooravond van Palmzondag was er in Handel een lichtjesprocessie met gebed voor de vrede. Onze Oekraïense gasten werden afgehaald met de Polderexpres - groot enthousiasme bij de kinderen! De lichtjesprocessie bleek een uitdaging - de uitdaging was het eigen lichtje brandend te houden. Het begon regenachtig, maar na het Onze Vader, gezongen in het Oekraïens, brak toch de zon door. Een mooie avondzon - maar een harde wind. En dat betekende telkens opnieuw je kaarsje weer aansteken, en je eigen licht telkens opnieuw weer door te geven aan diegenen wiens vlammetje uitgeblazen was. Ik schat dat ik mijn kaarsje zo'n 20x weer opnieuw aan moest steken en minstens zo vaak ook weer heb doorgegeven aan anderen. Eigenlijk heel toepasselijk. Zo gaat het met het vlammetje van de hoop. Soms brandt het rustig en regelmatig, soms gaat het uit- en dan heb je de ander nodig om het weer aan te steken. En soms ben jij weer degene die het door kan geven aan anderen. Nog één week, dan is het Pa
