Missieklooster CPS

 ... en wij, de Missiezusters van het Kostbaar Bloed, hebben er ook een kraampje! 

 Ons klooster heet 'Missieklooster Heilig Bloed'. Dat is dus de naam van het gebouw. Onze congregatie, dus wij als zustergemeenschap, heeft de naam 'Missiezusters van het Kostbaar Bloed'.  De Missiezusters van het Kostbaar Bloed wonen dus in Missieklooster Heilig Bloed, wat al sinds 1903 nu en dan verwarring schept. Maar zowel dit gebouw als de hele congregatie wereldwijd had dus op 1 juli naamfeest. Want 1 juli was het feest van het Kostbaar Bloed van Jezus. Het was dit jaar extra feest; vier zusters vierden hun diamanten jubileum! Eén zuster vanuit de ziekenafdeling, drie in de kapel. Het was een schitterend feest, zeer internationaal; we telden minstens 10 nationaliteiten in onze kapel. Hoewel we wel degelijk aan Corona gedacht hadden - niemand had symptomen, er was geen familie van ver weg op bezoek, het aantal gasten was beperkt - hadden we helaas een aantal dagen na het feest toch een uitbraak in het klooster, met een aantal zusters in isolatie. Gelukkig bleken er

 Intussen is het juni - en vandaag is het precies vijftig dagen na Pasen. Pinksteren! We vieren vandaag de komst van de Heilige Geest - soms afgebeeld als vuur, soms als een duif; soms beschreven als lijkend op een zachte bries. Vaak staan er op de afbeeldingen dan zeven vlammen: zeven gaven van de Heilige Geest.  We hebben allemaal gaven gekregen. Wat doen we er mee? Hoe zetten we onze gaven, onze talenten, in? Kunnen we met vuur, be-geest-ering, leven?  Vandaag hadden we zeven talen in de Eucharistieviering, als we goed hebben geteld - het Kyrie was in het Grieks, liederen in het Nederlands, Duits, Engels en Lingala; voorbeden in het Nederlands, Duits, Engels, Frans en Oekraïens. Elke taal is een deur naar een wereld, en het is mooi in meer talen te kunnen zingen.  Op de avond van Eerste Pinksterdag sluit de Paastijd, die dus vijftig dagen heeft geduurd, en gaat de Paaskaars de kapel uit. Hij komt dan alleen met bijzondere gelegenheden terug. De 'tijd door het jaar' begint we

 De Meimaand is van oudsher de Mariamaand. Op de eerste zondag van de maand feestelijk geopend in Aarle-Rixtel met een prachtige viering - zoals op veel andere plekken ook natuurlijk.  En toen was het al snel 4 mei. Vreugde verbindt, maar verdriet ook. Het was fijn dat het dit jaar weer mogelijk was om bij de 4 mei herdenkingsbijeenkomst te zijn, fysiek, niet meer digitaal. Een aantal van onze Oekraïense gasten was erbij uitgenodigd. Voor de kleinere kinderen is het wat lang, als je niets verstaat, dus besloot de groep na intern overleg een derde deel van de groep af te vaardigen, wat heel praktisch in twee busjes paste. We hadden het programma van te voren gekregen, en vertaling daarvan betekende dat de mensen precies wisten wat wanneer gebeurde. Diep onder de indruk en vol lof over de organisatie kwam de groep weer thuis. Foto's en een bericht van de avond staan op de MooiLaarbeek site en op youtube: Morgen, zondag 8 mei, is het Roepingenzondag, met als thema 'Vreugde verbind

 Nu ik dit schrijf is het al Tweede Paasdag. De Paasoctaaf (de acht Paasdagen) duurt nog even, dus de wens mag nog. En de Paastijd duurt tot en met Pinksteren... in totaal vijftig dagen. Veertig dagen van Pasen tot Hemelvaart en dan tien dagen van Hemelvaart tot Pinksteren. Zalig Pasen! Dat we iets meer licht in deze wereld mogen brengen, die dit Paaslicht en deze Paasvreugde en vrede zo nodig heeft.....

 Op de vooravond van Palmzondag was er in Handel een lichtjesprocessie met gebed voor de vrede. Onze Oekraïense gasten werden afgehaald met de Polderexpres - groot enthousiasme bij de kinderen!  De lichtjesprocessie bleek een uitdaging - de uitdaging was het eigen lichtje brandend te houden. Het begon regenachtig, maar na het Onze Vader, gezongen in het Oekraïens, brak toch de zon door. Een mooie avondzon - maar een harde wind. En dat betekende telkens opnieuw je kaarsje weer aansteken, en je eigen licht telkens opnieuw weer door te geven aan diegenen wiens vlammetje uitgeblazen was. Ik schat dat ik mijn kaarsje zo'n 20x weer opnieuw aan moest steken en minstens zo vaak ook weer heb doorgegeven aan anderen. Eigenlijk heel toepasselijk. Zo gaat het met het vlammetje van de hoop. Soms brandt het rustig en regelmatig, soms gaat het uit- en dan heb je de ander nodig om het weer aan te steken. En soms ben jij weer degene die het door kan geven aan anderen. Nog één week, dan is het Pa

Namens onze Oekraïense gasten hartelijk dank voor zoveel concrete hulp!!!!