In de mei-maand komen er altijd heel veel groepen, zeker als het, zoals dit jaar, overwegend heel mooi weer is. Mensen hebben tussendoor vrije dagen, willen weer naar buiten, plannen iets leuks. Zo komen via de Brabantse Kluis veel mensen naar de kloostertuin, naar de Lourdesgrot, en melden zich aan voor de open rondleidingen - of komen zelf met een groep. Gewoon even via de Brabantse Kluis afspreken, en, houd er rekening mee dat we tien traptreden op moeten om het klooster in te komen! Een deelnemer aan een rondleiding wees me erop dat dat er op de website niet meer bij staat. Komt er wel weer op te staan, de trap is er namelijk nog steeds...
Ook zijn er in mei veel andere groepen geweest. Schoolklassen, een jongerengroep,
bezinningsmiddagen... heel boeiend. Een groep middelbare scholieren kwam met docenten en bleef twee dagen. Zij hebben ook meegeholpen in huis, en ervaren wat stilte kan betekenen. Boeiend was ook de 
middag over de Eucharistie - één van de reacties was: "Wat gebeurt er eigenlijk veel tijdens zo'n Eucharistieviering!"
Juist. En dan wordt het ook spannend.
Veel groepen wil zeggen veel vragen. Nee, de rondleidingen organiseren we niet omdat we vinden dat we een attractie zijn. We organiseren ze omdat we het belangrijk vinden dat mensen hun vragen kunnen stellen. En, al is het maar een heel klein beetje, kunnen proeven van dit voor velen zo bizarre leven.
Soms zijn vragen onverwacht. "Staan jullie in de Kloosterglossy?" Eerlijk, ik zou het niet weten, heb het ding nog niet gezien. Gezien het feit dat dat blad verschijnt als opmaat voor de Open-Kloosterdagen van 2017 zou het wel logisch zijn; op de poster van de open dagen staat ook onze kapel afgebeeld, ook wij doen mee. Maar niet met andere open dagen dan anders. Newsflash.... wij zijn altijd open, in die zin dat je (bijna) altijd de Eucharistieviering kunt bijwonen, mee kunt bidden, in de tuin kunt lopen - ja, zelfs de wandelroute door de kloostertuin is gewoon elke dag open. En je kunt altijd rondleidingen afspreken, mits er een zuster kan, natuurlijk, en nee, niet op zondagochtend om half tien bijvoorbeeld, als we in de kapel zitten voor de Eucharistieviering. Een exact programma plaatsen we kort van te voren!
Voor de rondleidingen geldt: vol = vol. Weet u nog enkele jaren geleden? Toen bedachten we dat we gewoon elk uur een echt open rondleiding zouden kunnen doen. Dat bleek niet handig. Er stond elk half uur een groep van ruim 150 mensen. Dat is niet rond te leiden... Ik waarschuw dus maar alvast, gewoon even reserveren! Tip: ga met de Open Kloosterdagen vooral naar kloosters waar je anders echt niet in komt... wij lopen heus niet weg.
Nog een leuke vraag was tijdens de rondleiding op vrijdag. Of we Pauw hadden gezien? Het antwoord is ja, maar niet op die tijd, ik zag het vrijdagochtend voorbijflitsen op Facebook en heb het toen alsnog bekeken. Gelukkig maar, want het leverde bij de groepen op vrijdag en op zaterdag vragen op die ik nu ook kon beantwoorden.
Wat vond ik het beste, en waar had ik zelf op willen ingaan? Ik vond vooral de gezichtsuitdrukkingen van de aanwezigen interessant, en had graag willen ingaan op de stoere man (zal hem maar zo omschrijven) die dit (het kloosterleven) maar een maf alternatief voor leven vond. Dit zijn niet helemaal letterlijk zijn woorden geloof ik, maar het is de strekking. Ik kon me iets bij zijn opmerking voorstellen, want het kloosterleven is niet glossy, is niet stuiterende vrolijkheid. Wat niet wil zeggen dat zusters niet blij kunnen zijn. Maar vreugde uitstralen is iets anders dan blij zijn.... het gaat dieper. Maar ik zou graag hebben gereageerd, en als ik er had gezeten was ik graag in gesprek gegaan met de duidelijk niet zo blije mensen in de zaal, en met deze man, die het gewoon allemaal nogal bizar leken te vinden - wat het natuurlijk ook is. Heeft ons leven zin, als je 'van buitenaf' kijkt niet in God gelooft?
O ja, zelfs dan.
Want het kloosterleven heeft ook een horizontaal aspect. Het goede in de wereld verspreiden, de wereld een beetje een betere plaats te maken, doen wat je kunt, met wat je gegeven is, daar, waar het nodig is. Wat óók betekent dat je je eigen talenten ontwikkelt. In je eigen beroep werkt (tenminste, bij een congregatie als de onze), daar, waar het nodig is, als verpleegster, lerares, arts, sociaal-maatschappelijk werkster, gastenzuster, kunstenares, boerin, kloosterbakker, vroedvrouw, musicus....
En dat kan natuurlijk ook allemaal zonder het klooster in te gaan. Net zoals je trouwens diep met God verbonden kunt leven als je niet het klooster in gaat.
Ons leven heeft dus beide lagen: diep verbonden met God, en op God gericht, en ten goede komend aan de mensen. En dat in een wereldwijd netwerk. Dat relativeert trouwens ontzettend....
En nee, ik zie mezelf niet als met-God-getrouwd in fysieke zin. Ik heb wél een gelofte afgelegd mijn leven, werken, mijn hele zijn en mijn talenten in dienst te stellen van God én de mensen! En op die manier, verbonden met God, in deze gemeenschap te leven. Dus ook mijn enthousiasme, mijn passie voor het leven zelf te leven. En dat drukt de verticale dimensie van ons leven uit. Die hoef je niet te begrijpen, mijnheer met de mooie haren en de donkere bril. Het boeit mij namelijk werkelijk niet wat anderen daarvan vinden, en ik begrijp dat het bizar kan overkomen. Dat geeft niet. Wie het begrijpt, begrijpt het. Maar het is geen alternatief voor leven. Het is... leven.
En nu is het de tijd tussen Hemelvaart en Pinksteren. De essentie van Hemelvaart - daar ging mijn vorige blogbericht over. Ik vind het mooi, al die mensen die heel vroeg opstonden en gingen dauwtrappen of fietsen. Zingeving kan op vele manieren plaatsvinden, en dauwtrappen is daarvan niet de slechtste, vooral als je heel vroeg gaat wandelen zónder dopjes in (of op) je oren. Wie hoort elke ochtend het concert van de vogels?
De lezers die dit toch wel lang geworden bericht tot het einde hebben gelezen en niet zijn afgehaakt daag ik uit om elke dag stilte te zoeken. Niet als afwezigheid van geluid! Maar, even helemaal niets hoeven, even alleen maar er-zijn. En onderzoek dan je gedachten eens.... kun je die, als een kompas, op het goede richten?
Op de gaven van het Leven?
Dan zal dat vruchten voortbrengen!
Ook zijn er in mei veel andere groepen geweest. Schoolklassen, een jongerengroep,
bezinningsmiddagen... heel boeiend. Een groep middelbare scholieren kwam met docenten en bleef twee dagen. Zij hebben ook meegeholpen in huis, en ervaren wat stilte kan betekenen. Boeiend was ook de 
middag over de Eucharistie - één van de reacties was: "Wat gebeurt er eigenlijk veel tijdens zo'n Eucharistieviering!"Juist. En dan wordt het ook spannend.
Veel groepen wil zeggen veel vragen. Nee, de rondleidingen organiseren we niet omdat we vinden dat we een attractie zijn. We organiseren ze omdat we het belangrijk vinden dat mensen hun vragen kunnen stellen. En, al is het maar een heel klein beetje, kunnen proeven van dit voor velen zo bizarre leven.
Soms zijn vragen onverwacht. "Staan jullie in de Kloosterglossy?" Eerlijk, ik zou het niet weten, heb het ding nog niet gezien. Gezien het feit dat dat blad verschijnt als opmaat voor de Open-Kloosterdagen van 2017 zou het wel logisch zijn; op de poster van de open dagen staat ook onze kapel afgebeeld, ook wij doen mee. Maar niet met andere open dagen dan anders. Newsflash.... wij zijn altijd open, in die zin dat je (bijna) altijd de Eucharistieviering kunt bijwonen, mee kunt bidden, in de tuin kunt lopen - ja, zelfs de wandelroute door de kloostertuin is gewoon elke dag open. En je kunt altijd rondleidingen afspreken, mits er een zuster kan, natuurlijk, en nee, niet op zondagochtend om half tien bijvoorbeeld, als we in de kapel zitten voor de Eucharistieviering. Een exact programma plaatsen we kort van te voren!
Voor de rondleidingen geldt: vol = vol. Weet u nog enkele jaren geleden? Toen bedachten we dat we gewoon elk uur een echt open rondleiding zouden kunnen doen. Dat bleek niet handig. Er stond elk half uur een groep van ruim 150 mensen. Dat is niet rond te leiden... Ik waarschuw dus maar alvast, gewoon even reserveren! Tip: ga met de Open Kloosterdagen vooral naar kloosters waar je anders echt niet in komt... wij lopen heus niet weg.
Nog een leuke vraag was tijdens de rondleiding op vrijdag. Of we Pauw hadden gezien? Het antwoord is ja, maar niet op die tijd, ik zag het vrijdagochtend voorbijflitsen op Facebook en heb het toen alsnog bekeken. Gelukkig maar, want het leverde bij de groepen op vrijdag en op zaterdag vragen op die ik nu ook kon beantwoorden.
Wat vond ik het beste, en waar had ik zelf op willen ingaan? Ik vond vooral de gezichtsuitdrukkingen van de aanwezigen interessant, en had graag willen ingaan op de stoere man (zal hem maar zo omschrijven) die dit (het kloosterleven) maar een maf alternatief voor leven vond. Dit zijn niet helemaal letterlijk zijn woorden geloof ik, maar het is de strekking. Ik kon me iets bij zijn opmerking voorstellen, want het kloosterleven is niet glossy, is niet stuiterende vrolijkheid. Wat niet wil zeggen dat zusters niet blij kunnen zijn. Maar vreugde uitstralen is iets anders dan blij zijn.... het gaat dieper. Maar ik zou graag hebben gereageerd, en als ik er had gezeten was ik graag in gesprek gegaan met de duidelijk niet zo blije mensen in de zaal, en met deze man, die het gewoon allemaal nogal bizar leken te vinden - wat het natuurlijk ook is. Heeft ons leven zin, als je 'van buitenaf' kijkt niet in God gelooft?
O ja, zelfs dan.
Want het kloosterleven heeft ook een horizontaal aspect. Het goede in de wereld verspreiden, de wereld een beetje een betere plaats te maken, doen wat je kunt, met wat je gegeven is, daar, waar het nodig is. Wat óók betekent dat je je eigen talenten ontwikkelt. In je eigen beroep werkt (tenminste, bij een congregatie als de onze), daar, waar het nodig is, als verpleegster, lerares, arts, sociaal-maatschappelijk werkster, gastenzuster, kunstenares, boerin, kloosterbakker, vroedvrouw, musicus....
En dat kan natuurlijk ook allemaal zonder het klooster in te gaan. Net zoals je trouwens diep met God verbonden kunt leven als je niet het klooster in gaat.
Ons leven heeft dus beide lagen: diep verbonden met God, en op God gericht, en ten goede komend aan de mensen. En dat in een wereldwijd netwerk. Dat relativeert trouwens ontzettend....
En nee, ik zie mezelf niet als met-God-getrouwd in fysieke zin. Ik heb wél een gelofte afgelegd mijn leven, werken, mijn hele zijn en mijn talenten in dienst te stellen van God én de mensen! En op die manier, verbonden met God, in deze gemeenschap te leven. Dus ook mijn enthousiasme, mijn passie voor het leven zelf te leven. En dat drukt de verticale dimensie van ons leven uit. Die hoef je niet te begrijpen, mijnheer met de mooie haren en de donkere bril. Het boeit mij namelijk werkelijk niet wat anderen daarvan vinden, en ik begrijp dat het bizar kan overkomen. Dat geeft niet. Wie het begrijpt, begrijpt het. Maar het is geen alternatief voor leven. Het is... leven.
En nu is het de tijd tussen Hemelvaart en Pinksteren. De essentie van Hemelvaart - daar ging mijn vorige blogbericht over. Ik vind het mooi, al die mensen die heel vroeg opstonden en gingen dauwtrappen of fietsen. Zingeving kan op vele manieren plaatsvinden, en dauwtrappen is daarvan niet de slechtste, vooral als je heel vroeg gaat wandelen zónder dopjes in (of op) je oren. Wie hoort elke ochtend het concert van de vogels?
De lezers die dit toch wel lang geworden bericht tot het einde hebben gelezen en niet zijn afgehaakt daag ik uit om elke dag stilte te zoeken. Niet als afwezigheid van geluid! Maar, even helemaal niets hoeven, even alleen maar er-zijn. En onderzoek dan je gedachten eens.... kun je die, als een kompas, op het goede richten?
Op de gaven van het Leven?
Dan zal dat vruchten voortbrengen!
En ook in deze uitzending van Pauw was één van de twee novicen een tijdje weg geweest en daarna weer terug gekomen.
BeantwoordenVerwijderenZo gek is dat helemaal niet, hoor
?
Natuurlijk is dat helemaal niet gek, en dat heb ik ook niet beweerd, Annemarie. Het kan juist heel erg gezond zijn.
Verwijderen