Vandaag is het 1 september. En dat betekent dat er vandaag een paar uur lang water uit de kraan kwam! Dit deel van Namaacha lijdt al jaren onder droogte. Er is een waterleiding, en één keer in de maand loopt daar water doorheen en kun je de kranen gebruiken. Tot de water voorraad weer op is.... dan is er weer een maand nodig om de gemeentelijke watertanks te vullen.
In Nederland staan we er niet altijd bij stil wat dat betekent, water uit de kraan. Nee, meer dan dat, DRINKwater uit de kraan... dat is iets heel bijzonders. En iets heel waardevols.
Maar als dat niet zo is, hoe werkt dat dan in de praktijk?
Heel simpel. Water moet worden gehaald. Dus de mensen zoeken een plek, liefst niet te ver weg natuurlijk, met water. Namaacha heeft een waterplaats, en gemiddeld moeten de mensen vijf kilometer lopen om daar te komen. Op zoek naar foto's van die waterplaats vond ik een (Engelstalig) blog van een Amerikaan die enige tijd in Namaacha heeft gewoond. Inmiddels woont hij een beetje noordelijker, maar dit bericht uit 2014 beschrijft de watersituatie ook; met foto's. Het is leuk dat hij ook de lerarenopleiding noemt; één van onze zusters geeft daar les.
Maar terug naar het water. Naar die waterplaats gaan betekent wachten, en langzaam opvullen van de meegebrachte containers. En, met een bijeenkomst in huis, hebben we nogal wat nodig, ook al gezien de grootte van onze groep zusters hier, maar ook de kinderen (kleuterschool!) en de dieren hebben water nodig. Dus als wij daar ons water
zouden halen zou dat een probleem gaan vormen voor de rest van het dorp. Vaak zijn het jonge mannen en kinderen die naar de waterplaats gaan, en het meest gebruikte vervoersmiddel daarbij is de kruiwagen, want daarin kun je veel vervoeren. Natuurlijk zie je ook veel vrouwen met containers of teilen op het hoofd - een gewicht wat ik met de hand niet kan tillen wordt zo rustig vijf kilometer gedragen. Meer dan twintig kilo red ik zelf niet, en op mijn hoofd dragen al helemaal niet - dat moet je toch echt van jongs af aan hebben geleerd. Ik heb wel wat geoefend, maar niet met zoiets kostbaars als water, dus. Wel met een emmer nog niet gewassen wasgoed. Dat ging misschien vijf meter goed!
Wij halen ons water van verder weg... met een vrachtwagentje en een heleboel containers. Want als maandelijks de kraan een paar uur open gaat is dat misschien genoeg voor een dag, maar niet voor een maand. En reken maar uit hoeveel water een mens nodig heeft...
Volgens de website Brabantwater gebruikt één persoon in Nederland ongeveer 130 liter in Nederland per dag. Ik had op de site de optie 'tuin' ingevuld, maar tot mijn verbazing bevatte de test geen optie 'huisdieren'. Niet dat koeien of varkens of kippen onder huisdieren vallen, maar die drinken ook water. Maar goed, dat even terzijde.
Ik vind die 130 liter niet realistisch gerekend. En het bedrag schrikwekkend hoog. Ik heb uitgerekend dat we 500 liter per dag gebruiken, gemiddeld, kleuterschool even niet meegerekend. Dat zou zo'n 10 liter per persoon per dag zijn als minimale hoeveelheid. Op wasdagen is het meer, schommelt rond de twintig liter per persoon. Natuurlijk, dat alles in één keuken wordt gekookt helpt. Dat die keuken buiten is, ook. Dat water wordt hergebruikt waar mogelijk ook. Het Nederlandse getal (nou ja, Brabantse getal) lijkt me niet realistisch, omdat we in Nederland veel in de winkel kopen waar óók water voor nodig is geweest. Hoe is je sla gegroeid? Het drinken wat je koopt, hoeveel water bevat dat? Hier in Namaacha zijn geen winkels, wel wat verkoop in de open lucht, maar iedereen is zo zelfvoorzienend mogelijk. En als er al bijna drie jaar geen regen is gevallen betekent dat heel simpel dat zoveel mogelijk water wordt hergebruikt. Het klooster heeft een ingenieus water systeem, waardoor regenwater wordt opgevangen en uit de kranen komt. Dat werkt natuurlijk niet als er geen regen valt. Maar het afvoersysteem is wel blijven werken.
We wassen ons dus met behulp van een kan en een emmer. Het ouderwetse lampetkan-systeem, zeg maar. Wat wordt opgevangen kan ook worden hergebruikt voor het doorspoelen van de wc's. Maar wat in de afvoerputjes verdwijnt gaat niet verloren. Het komt via de afwatering in de tuin terecht en zorgt er dus voor dat we ondanks de aanhoudende droogte wat groente en fruit uit eigen tuin hebben. Niet veel - voor meer hebben de planten toch echt regen nodig. Maar alle beetjes helpen.
Regelmatig, vooral 's morgens, is het hier zwaar bewolkt, en de lucht ziet er soms zelfs uit alsof het binnen de vijf minuten hevig zal regenen. Helaas is dat tot nu toe nooit het geval geweest. Namaacha is een district in de provincie Maputo, en in dat district is de plaats die Namaacha heet. Het ligt vlak bij de grens naar Swaziland. Er zijn delen van Namaacha waar wel regen valt, ironisch genoeg komen de flessen drinkwater die we verder weg kunnen kopen wel degelijk uit... Namaacha.
Toch wenden wij deelneemsters aan de workshop die uit waterrijke delen van de wereld kwamen snel aan de situatie. We bezochten tijdens een uitstapje ook onze zusters in de provincie Gaza, en na aankomst wilden we even het stof van onze handen spoelen - en vroegen waar het water stond. "Het staat niet, maar komt uit de kraan hier!" was het antwoord!
Water is kostbaar, water is een geschenk, en vraagt een heleboel tijd en energie, maar het brengt ook vreugde en leven. In het klooster - en natuurlijk ook tijdens zo'n workshop - bidden we iedere dag het getijdengebed, en we hebben ook elke dag een Eucharistieviering. Soms in de kapel van het klooster, regelmatig ook een twintig minuten lopen verderop in de parochiekerk. Maar de welbekende teksten gaan in deze context op een andere manier leven:
In Nederland staan we er niet altijd bij stil wat dat betekent, water uit de kraan. Nee, meer dan dat, DRINKwater uit de kraan... dat is iets heel bijzonders. En iets heel waardevols.
Maar als dat niet zo is, hoe werkt dat dan in de praktijk?
Heel simpel. Water moet worden gehaald. Dus de mensen zoeken een plek, liefst niet te ver weg natuurlijk, met water. Namaacha heeft een waterplaats, en gemiddeld moeten de mensen vijf kilometer lopen om daar te komen. Op zoek naar foto's van die waterplaats vond ik een (Engelstalig) blog van een Amerikaan die enige tijd in Namaacha heeft gewoond. Inmiddels woont hij een beetje noordelijker, maar dit bericht uit 2014 beschrijft de watersituatie ook; met foto's. Het is leuk dat hij ook de lerarenopleiding noemt; één van onze zusters geeft daar les.Maar terug naar het water. Naar die waterplaats gaan betekent wachten, en langzaam opvullen van de meegebrachte containers. En, met een bijeenkomst in huis, hebben we nogal wat nodig, ook al gezien de grootte van onze groep zusters hier, maar ook de kinderen (kleuterschool!) en de dieren hebben water nodig. Dus als wij daar ons water
zouden halen zou dat een probleem gaan vormen voor de rest van het dorp. Vaak zijn het jonge mannen en kinderen die naar de waterplaats gaan, en het meest gebruikte vervoersmiddel daarbij is de kruiwagen, want daarin kun je veel vervoeren. Natuurlijk zie je ook veel vrouwen met containers of teilen op het hoofd - een gewicht wat ik met de hand niet kan tillen wordt zo rustig vijf kilometer gedragen. Meer dan twintig kilo red ik zelf niet, en op mijn hoofd dragen al helemaal niet - dat moet je toch echt van jongs af aan hebben geleerd. Ik heb wel wat geoefend, maar niet met zoiets kostbaars als water, dus. Wel met een emmer nog niet gewassen wasgoed. Dat ging misschien vijf meter goed!Wij halen ons water van verder weg... met een vrachtwagentje en een heleboel containers. Want als maandelijks de kraan een paar uur open gaat is dat misschien genoeg voor een dag, maar niet voor een maand. En reken maar uit hoeveel water een mens nodig heeft...
Volgens de website Brabantwater gebruikt één persoon in Nederland ongeveer 130 liter in Nederland per dag. Ik had op de site de optie 'tuin' ingevuld, maar tot mijn verbazing bevatte de test geen optie 'huisdieren'. Niet dat koeien of varkens of kippen onder huisdieren vallen, maar die drinken ook water. Maar goed, dat even terzijde.Ik vind die 130 liter niet realistisch gerekend. En het bedrag schrikwekkend hoog. Ik heb uitgerekend dat we 500 liter per dag gebruiken, gemiddeld, kleuterschool even niet meegerekend. Dat zou zo'n 10 liter per persoon per dag zijn als minimale hoeveelheid. Op wasdagen is het meer, schommelt rond de twintig liter per persoon. Natuurlijk, dat alles in één keuken wordt gekookt helpt. Dat die keuken buiten is, ook. Dat water wordt hergebruikt waar mogelijk ook. Het Nederlandse getal (nou ja, Brabantse getal) lijkt me niet realistisch, omdat we in Nederland veel in de winkel kopen waar óók water voor nodig is geweest. Hoe is je sla gegroeid? Het drinken wat je koopt, hoeveel water bevat dat? Hier in Namaacha zijn geen winkels, wel wat verkoop in de open lucht, maar iedereen is zo zelfvoorzienend mogelijk. En als er al bijna drie jaar geen regen is gevallen betekent dat heel simpel dat zoveel mogelijk water wordt hergebruikt. Het klooster heeft een ingenieus water systeem, waardoor regenwater wordt opgevangen en uit de kranen komt. Dat werkt natuurlijk niet als er geen regen valt. Maar het afvoersysteem is wel blijven werken.
We wassen ons dus met behulp van een kan en een emmer. Het ouderwetse lampetkan-systeem, zeg maar. Wat wordt opgevangen kan ook worden hergebruikt voor het doorspoelen van de wc's. Maar wat in de afvoerputjes verdwijnt gaat niet verloren. Het komt via de afwatering in de tuin terecht en zorgt er dus voor dat we ondanks de aanhoudende droogte wat groente en fruit uit eigen tuin hebben. Niet veel - voor meer hebben de planten toch echt regen nodig. Maar alle beetjes helpen.
Regelmatig, vooral 's morgens, is het hier zwaar bewolkt, en de lucht ziet er soms zelfs uit alsof het binnen de vijf minuten hevig zal regenen. Helaas is dat tot nu toe nooit het geval geweest. Namaacha is een district in de provincie Maputo, en in dat district is de plaats die Namaacha heet. Het ligt vlak bij de grens naar Swaziland. Er zijn delen van Namaacha waar wel regen valt, ironisch genoeg komen de flessen drinkwater die we verder weg kunnen kopen wel degelijk uit... Namaacha.
Toch wenden wij deelneemsters aan de workshop die uit waterrijke delen van de wereld kwamen snel aan de situatie. We bezochten tijdens een uitstapje ook onze zusters in de provincie Gaza, en na aankomst wilden we even het stof van onze handen spoelen - en vroegen waar het water stond. "Het staat niet, maar komt uit de kraan hier!" was het antwoord! Water is kostbaar, water is een geschenk, en vraagt een heleboel tijd en energie, maar het brengt ook vreugde en leven. In het klooster - en natuurlijk ook tijdens zo'n workshop - bidden we iedere dag het getijdengebed, en we hebben ook elke dag een Eucharistieviering. Soms in de kapel van het klooster, regelmatig ook een twintig minuten lopen verderop in de parochiekerk. Maar de welbekende teksten gaan in deze context op een andere manier leven:
Psalm 63, vers 2: "Mijn ziel dorst naar U, God, zoals dor land dat snakt naar water."
Reacties
Een reactie posten