Doorgaan naar hoofdcontent

Zalig Pasen

Paaskaars in de kapel van Missieklooster Heilig Bloed
Plaatsen van de vijf wierookkorrels op de Paaskaars




















In de afgelopen dagen hoorde ik diverse malen de opmerking: Pasen, nu? Na alles wat er gebeurd is en nog steeds gebeurt? Hoe kun je dan Pasen vieren?
Maar Pasen is niet zomaar een feestje, waarbij je kunt negeren wat er verkeerd gaat in ons leven, wat er verkeerd gaat in de wereld. Juist niet. De Paaskaars zelf laat dat prachtig zien.
De Nachtmis begint niet in de kerk zelf, maar er buiten. Duisternis in de kerk, een vuur buiten de kerk. De Paaskaars is versierd met het kruis, de Griekse letters Alfa en Omega, wat Begin en Einde betekent, en het jaartal. De priester bevestigt dan vijf wierookkorrels in de kaars. Die staan voor de vijf wonden van Christus. Zonder Goede Vrijdag en Stille Zaterdag zou Pasen helemaal niet mogelijk zijn... 
Daarna wordt de kaars aangestoken aan het Paasvuur, en de donkere kerk in gedragen. Drie maal klinkt de roep: "Lumen Christi!" Licht van Christus! Waarop iedereen antwoordt: "Deo Gratias!" Wij danken God! En intussen worden de kleine kaarsjes die iedereen bij zich heeft aangestoken aan de Paaskaars, en het licht verdeelt zich snel. Ook zonder elektrisch licht is het dan snel licht in de kerk.

Wij mogen zijn als die kaarsen. Ons eigen kaarsje brandend houden, en het licht doorgeven aan anderen, in deze wereld die dat licht zo hard nodig heeft. Die oproep klinkt ook in de Paasjubelzang:
 

Laat dit licht onverminderd schijnen,

morgen en alle dagen

in alles wat wij doen, in heel ons leven.

Laat het zijn als de verrezen Christus,

de morgenster, die, eens verrezen,

nu nimmermeer zal ondergaan.



Wij bidden U, Heer, die ons geschapen heeft,

geef vrede in onze dagen,

laat de vreugde van dit Paasfeest

voor ons een blijvende vreugde zijn

door Jezus Christus, uw Zoon, onze Heer.
(gedeelte uit de Paasjubelzang, het Exsultet) 

Ja, Heer, geef vrede in onze dagen. Laat de vreugde van dit Paasfeest voor ons allen een blijvende vreugde zijn. 
Zo wensen wij u allen
Zalig Pasen!

Reacties

Populaire posts van deze blog

Hoe zit dat nou met 'nonnen' en 'zusters'?

Op het blogbericht van 2 juli kwam een interessante reactie: Hoe komt u erbij dat de aanduiding 'non' monialen betreft? Daar is geen sprake van. Het woord werd en wordt in Nederland helaas nog vaak gebruikt om vrouwelijke religieuzen in het algemeen aan te duiden en dan wel met een kleinerende en kwetsende bijklank. 'Non' moet daarom te allen tijde vermeden worden. 'Zuster' is voor alle vrouwelijke religieuzen correct katholiek taalgebruik. Over het algemeen beantwoord ik geen anonieme commentaren, omdat ze, wel, anoniem zijn. Dus ook geen antwoordmogelijkheid achter laten; ook dit commentaar heeft een no-reply. Toch maak ik een uitzondering, omdat het een commentaar is wat inderdaad uitleg behoeft. Ik ben nu 25 jaar in het klooster, in een apostolische gemeenschap, dus een zuster. Het woord 'non' is als sinds de vierde eeuw gebruikelijk voor Godgewijde vrouwen (oorsprong: Hiëronymus), van het latijnse 'nonnus', wat eerbiedwaa

Geen woorden...

Vijf maal hebben de klokken geluid voor een overleden medezuster, deze maand. Vijf maal hebben we ons best gedaan families van medezusters foto's toe te sturen van de waardige eenvoudige begrafenissen in kleine kring op ons kloosterkerkhof, omdat het door de maatregelen logischerwijze niet mogelijk was voor familie en vrienden van de zusters om te komen. Ook wij hebben geen woorden. Soms vallen Goede Vrijdag, Stille Zaterdag en Pasen op één dag. Hierbij, op deze plaats, willen we wel onze dank uitspreken. Dank voor de goede zorg, dank voor het meeleven en het mee-bidden. Ook wij blijven bidden om kracht, moed, sterkte en troost voor allen die dat zo nodig hebben in deze tijd. En om geduld. Want nu is het belangrijk om geduld te hebben. Om de maatregelen vol te houden. We hebben al een tijdje geen nieuwe zieken, dat is goed nieuws.  Zr. Anno , Zr. Roselien , Zr. Richardus, Zr. Electa, Zr. Marije, mogen zij, en alle overledenen van deze tijd, rusten in vrede.

Mythes en legenden over klooster en intreden

Er zijn veel verschillende verhalen en mythen die de ronde doen over het klooster in het algemeen en over intreden in het bijzonder. Hieronder worden er een paar weerlegd. Er zijn momenteel maar weinig roepingen, dus jullie laten iedereen toe die wil intreden.  Dit hoor ik regelmatig van mensen, en telkens is de verbazing groot als ik zeg dat dit totaal niet klopt. Iemand toelaten tot het klooster is geen eenvoudig iets, dus daar gaan we ook niet lichtvaardig mee om. Er zijn een aantal redenen om iemand al bij voorbaat te weigeren. Ten eerste zijn we niet genderneutraal, we laten echt alleen vrouwen toe. Zo'n vrouw moet dan ook nog eens rooms-katholiek zijn, ongehuwd en zonder kinderen. In andere kloosters laten ze wel weduwen toe als de kinderen boven de 18 zijn, dat mag volgens  kerkelijk recht. Omdat wij een missiecongregatie zijn en je dus nooit weet in welk ver land je terecht kan komen laten wij geen moeders toe. Iemand die schulden heeft zal die eerst moeten afbetalen, o