Sommige foto's drukken uit wat met woorden niet altijd binnenkomt. Met name het leed van kinderen van de vluchtelingen en migranten. Dat raakt. Maar hoeveel kinderen hebben zo al gelegen, en zijn niet gezien? Hoeveel kinderen - en volwassenen - zijn naamloos gebleven, of zelfs nooit gevonden?
Ook gewone logische vragen als 'kan dat niet anders' komen op... deze mensen betalen zich blauw aan onveilige overtochten, soms steekt een heel dorp zich daarvoor in de schulden, terwijl een simpel vliegticket of een veerboot veiliger zou zijn. En stukken goedkoper. Maar vliegtickets, dat gaat niet - je komt zo'n vliegtuig niet in zonder geldig visum. Die wetten zijn natuurlijk met een reden gemaakt. Maar wordt het niet eens tijd voor andere wetten?
Ik denk terug aan geschiedenisles op de middelbare school en mij schieten de termen 'landverhuizers' en 'groepsmigratie' te binnen. Als ik me goed herinner werd de term 'landverhuizers' gebruikt voor de vele, vele mensen, veel Nederlanders, die georganiseerd per schip naar Amerika en Canada, Australië en Nieuw-Zeeland vertrokken, en was de term 'groepsmigratie' gevallen bij de Nederlanders die als grote groep naar Brazilië vertrokken, op zoek naar een beter leven. Ik ben even het 'Nationaal Archief' ingedoken om te kijken of daar wat over te vinden is, en jawel hoor.
Uitzonderlijk goed gedocumenteerd.
Heel veel informatie over heel veel landen.
Namenlijsten, passagierslijsten, zorgvuldig bijgehouden en nu gewoon in te zien.
Keurige lijsten, gemaakt door een "Staatscommissie van Toezicht over de Doortocht en het Vervoer van Landverhuizers te Amsterdam". Ze hielden niet alleen naamlijsten bij, maar hielden ook toezicht op de kwaliteit van de schepen, de zeewaardigheid, hielden bij wie uit andere landen op doorreis via Amsterdam vertrok, laatste woonplaatsen, herbergen....
En niet alleen Amsterdam, ook van andere plaatsen.
Een grote groep (een héle grote groep) Nederlanders vertrok ná de Tweede Wereldoorlog, op zoek naar een beter leven.
Al die mensen, ook die lang daarvoor al vertrokken, zijn met de hand geregistreerd, en ik heb niet echt hoeven zoeken om gelijk lijsten van bijna 100 jaar geleden te zien.
Waarom is dan nu, in het huidige 'communicatie-tijdperk', registratie en een menswaardig verloop van vluchtelingenstromen en migratie zo moeilijk? Waarbij rigide verdelingen mij ook moeilijk lijkt....
Stel nou dat het andersom was. Dat overstromingen dreigen, half Nederland onder loopt, en wij moeten vluchten. Dan gaat het ook eerst om wegwezen, onverschillig waarnaartoe, weg van het gevaar. En daarna is het toch logisch dat mensen familie op gaan zoeken? Wie al een tante in Canada heeft, zal misschien daar naartoe willen. Wie een broer in Duitsland heeft, daarheen. Wie elk jaar vakantie vierde in Oostenrijk misschien wel daarheen. Waar je mensen kent... een taal spreekt... kansen en mogelijkheden ziet.
Als je de media moet geloven gaat het nu om uitzonderlijk veel mensen. Toch is het echt geen nieuw fenomeen.... in de jaren negentig van de vorige eeuw organiseerde Israël een luchtbrug - vliegtuigen vlogen af en aan tussen Soedan en Israël, want ook toen waren er vluchtelingenstromen en ook toen verdronken er mensen en waren de bootjes gammel.
Later in de jaren negentig werkte ik zelf in het NT-2 onderwijs - volgens mij kwamen er halfverwege de jaren negentig véél meer vluchtelingen Nederland binnen dan nu, en toen was het beheersbaar en oplosbaar. Natuurlijk was het echt niet makkelijk, maar de kennis en ervaring van toen moet er toch nu ook zijn?
Het is goed om vanuit het gevoel te reageren, maar objectief kijken wat mogelijk is en wat nodig is is minstens zo zinvol. Knuffels brengen hoeft helemaal geen goed idee te zijn. Luiers misschien wel, maar weer niet als het een opvang voor volwassen alleenstaanden betreft. Kortom, neem contact op met lokale stichtingen die al bestaan -Vluchtelingen werk en je eigen woonplaats opzoeken geeft vrijwel altijd resultaat, maar landelijk zijn er ook stichtingen.
Ook gewone logische vragen als 'kan dat niet anders' komen op... deze mensen betalen zich blauw aan onveilige overtochten, soms steekt een heel dorp zich daarvoor in de schulden, terwijl een simpel vliegticket of een veerboot veiliger zou zijn. En stukken goedkoper. Maar vliegtickets, dat gaat niet - je komt zo'n vliegtuig niet in zonder geldig visum. Die wetten zijn natuurlijk met een reden gemaakt. Maar wordt het niet eens tijd voor andere wetten?
Ik denk terug aan geschiedenisles op de middelbare school en mij schieten de termen 'landverhuizers' en 'groepsmigratie' te binnen. Als ik me goed herinner werd de term 'landverhuizers' gebruikt voor de vele, vele mensen, veel Nederlanders, die georganiseerd per schip naar Amerika en Canada, Australië en Nieuw-Zeeland vertrokken, en was de term 'groepsmigratie' gevallen bij de Nederlanders die als grote groep naar Brazilië vertrokken, op zoek naar een beter leven. Ik ben even het 'Nationaal Archief' ingedoken om te kijken of daar wat over te vinden is, en jawel hoor.
Uitzonderlijk goed gedocumenteerd.
Heel veel informatie over heel veel landen.
Namenlijsten, passagierslijsten, zorgvuldig bijgehouden en nu gewoon in te zien.
Keurige lijsten, gemaakt door een "Staatscommissie van Toezicht over de Doortocht en het Vervoer van Landverhuizers te Amsterdam". Ze hielden niet alleen naamlijsten bij, maar hielden ook toezicht op de kwaliteit van de schepen, de zeewaardigheid, hielden bij wie uit andere landen op doorreis via Amsterdam vertrok, laatste woonplaatsen, herbergen....
En niet alleen Amsterdam, ook van andere plaatsen.
Een grote groep (een héle grote groep) Nederlanders vertrok ná de Tweede Wereldoorlog, op zoek naar een beter leven.
Al die mensen, ook die lang daarvoor al vertrokken, zijn met de hand geregistreerd, en ik heb niet echt hoeven zoeken om gelijk lijsten van bijna 100 jaar geleden te zien.
Waarom is dan nu, in het huidige 'communicatie-tijdperk', registratie en een menswaardig verloop van vluchtelingenstromen en migratie zo moeilijk? Waarbij rigide verdelingen mij ook moeilijk lijkt....
Stel nou dat het andersom was. Dat overstromingen dreigen, half Nederland onder loopt, en wij moeten vluchten. Dan gaat het ook eerst om wegwezen, onverschillig waarnaartoe, weg van het gevaar. En daarna is het toch logisch dat mensen familie op gaan zoeken? Wie al een tante in Canada heeft, zal misschien daar naartoe willen. Wie een broer in Duitsland heeft, daarheen. Wie elk jaar vakantie vierde in Oostenrijk misschien wel daarheen. Waar je mensen kent... een taal spreekt... kansen en mogelijkheden ziet.
Als je de media moet geloven gaat het nu om uitzonderlijk veel mensen. Toch is het echt geen nieuw fenomeen.... in de jaren negentig van de vorige eeuw organiseerde Israël een luchtbrug - vliegtuigen vlogen af en aan tussen Soedan en Israël, want ook toen waren er vluchtelingenstromen en ook toen verdronken er mensen en waren de bootjes gammel.
Later in de jaren negentig werkte ik zelf in het NT-2 onderwijs - volgens mij kwamen er halfverwege de jaren negentig véél meer vluchtelingen Nederland binnen dan nu, en toen was het beheersbaar en oplosbaar. Natuurlijk was het echt niet makkelijk, maar de kennis en ervaring van toen moet er toch nu ook zijn?
Het is goed om vanuit het gevoel te reageren, maar objectief kijken wat mogelijk is en wat nodig is is minstens zo zinvol. Knuffels brengen hoeft helemaal geen goed idee te zijn. Luiers misschien wel, maar weer niet als het een opvang voor volwassen alleenstaanden betreft. Kortom, neem contact op met lokale stichtingen die al bestaan -Vluchtelingen werk en je eigen woonplaats opzoeken geeft vrijwel altijd resultaat, maar landelijk zijn er ook stichtingen.
Reacties
Een reactie posten